معرفی دکتر قنواتی جراح بینی
عمل بینی گوشتی (هزینه و شرایط)
هزینه عمل بینی دکتر قنواتی و نمونه عمل ها
رزرو نوبت عمل بینی ( آنلاین و حضوری)
نمونه عمل های بینی دکتر قنواتی
مطالب پیشنهادی از سراسر وب...
مطالب بالا توسط یکتانت پیشنهاد شده اند
الکتروشوک در زمانی در ایتالیا اختراع شد که این کشور به فاشیسم مبتلا بود، این وسیله در آن هنگام، در آن واحد یک امید، یک دروغ و یک وسیله تجاری پرسود شد.
این وسیله را دستگاه چرلتی -بینی هم نامیده میشود. مخترعان این وسیله یک نورولوژیست و روانپزشک اینالیایی به نام اوگو چرلتی و دانشجویش لوسیو بینی بودند. زمانی که این وسیله در آپریل سال ۱۹۳۸ رونمایی شد، یک پیشرفت درمانی عمده محسوب میشد.
پیش از آن برای درمان پارهای از بیماریهای روانپزشکی از تزریق انسولین استفاده میشود، با تزریق انسولین، قند خون بیماران پایین میآمد و آنها به اغما میرفتند، این کار به کاهش علایم برخی از اختلالات روانپزشکی کمک میکرد. این شیوه درمانی را «منفرد جی سَکِل»، ابداع کرده بود. اما این شیوه درمانی پرخطر بود و میتوانست صدمات عصبی بیبرگشتی در بیماران ایجاد کند.
شیوه دیگر درمانی که تا قبل از استفاده از الکتروشوک استفاده میشد، استفاده از مواد شیمیایی تشنجزای خاصی مثل کاردیازول بود. این شیوه درمانی در سال ۱۹۳۵ توسط «ژوزف ال فون مِدونا» پیشنهاد شد.
شیوه درمانی دیگر که پیش از این در «یک پزشک» در مورد آن نوشتهام، لوکوتومی بخش پیشپیشانی مغز بود که توسط آنتونیو مونیز رواج پیدا کرد و بعدها والتر فریمن آن را در آمریکا تحت نام لوبوتومی مرسوم کرد. اما این شیوه درمانی هم میتوانست تأثیرات شدید و غیرقابل برگشتی در بیماران ایجاد کند و به علاوه شیوه پرهزینهای هم بود.
در چنین شرایطی و در غیاب داروهای روانپزشکی مؤثر که امروزه در اختیار داریم، چرلتی تصمیم گرفت که برای درمان شیزوفرنی (روانگسیختگی) از شوکدرمانی یا القای تشنج با جریان الکتریسیته ECT استفاده کند.
اوگو چرلتی در دانشگاه رم تحصیل کرده بود، او که بافتهای بدن از جمله مغز را لحاظ میکروسکوپی بررسی کرده در زمره کسانی بود که به ارگانیک بودن بیماریهای روانی باور داشت. او زیر نظر بهترین آناتومیدان سیستم عصبی ایتالیا و دانشمندان دیگری که تحولی در رنگآمیزی بافتها برای آسان کردن مطالعه میکروسکوپی آنها ایجاد کرده بودند، کار میکرد.
بعد از مدتها پژوهش، او در سالهای دهه بیست به این نتیجه رسید که نمیتوان اختلالات روانی را به آسیب بخش خاصی از مغز مرتبط کرد و آناتومی و پاتولوژی در شناسایی منشأ این بیماریهای نمیتواند کمکی کند.
در این زمان بود که تحت نظارت او، دانشجویش -بینی-دستگاه الکتروشوک را ساخت.
در آپریل سال ۱۹۳۸، برای اولین بار در طبقه اول کلینیک بیماریهای اعصاب و روان دانشگاه سلطنتی رم، این دستگاه آزمایش شد. در این آزمایش یک بیمار شیزوفرنیک که تنها با اصطلاحات خاص خودش ارتباط برقرار میکرد و هیچگونه علایم احساسی از خود بروز نمیداد، شرکت داده شد. سر او تراشیده شد و دو الکترود به گیجگاههای او وصل شد، بعد از چند لحظه تأمل و در حالی که بیمار فریاد میزد، دکمه فشار داده شد و بیمار تشنج کرد.
بعد از به هوش آمدن، بیمار برای اولین بار به محیط پیرامونش، توجه نشان داد و علایمی از بهبودی را نشان داد.
اما یکی از پژوهشگرانی که دفترچههای یادداشت بینی را بررسی کرده است ، عقیده دارد که داستان بالا از ابتدا تا انتها تخیلی است و اصلا واقعیت ندارد. تا پیش از داستانی که در بالا خوانید، سه تلاش ناموفق دیگر هم انجام شده بود.
اما علیرغم این عدم صداقت در بازتاب آزمایشهای اول، تحقیقات بینی و چرلتی ادامه پیدا کرد، دستگاه تکمیل شد و حق اختراع یا پتنت آن هم رسما ثبت شد. دستگاه به سراسر جهان ارسال شد و بینی و چرلتی را ثروتمند کرد. به زودی مدلهای دیگری از دستگاه از جمله یک مدل قابل حمل هم ساخته شد.
شاید بارها صحنه ی دادن شوک الکتریکی توسط دفیبریلاتور به یک بیمار که دچار ایست قلبی شده است را در تلویزیون دیده باشیم. این که این فرد بعد از اعمال شوک به زندگی برمی گردد یا خیر نیز می تواند یکی از صحنه های ایجاد تعلیق های چند ثانیه ای برای هیجان انگیز تر کردن فیلم نیز باشد.
آیا تا به حال فکر کرده اید که این دستگاه چطور کار می کند و چگونه باعث احیای بیماران ایست قلبی می شود؟ در این مقاله سعی داریم تا شما را با انواع مختلف این دستگاه، نحوه ی کار آن و کاربرد های دیگر این دستگاه آشنا کنیم. با ما همراه باشید.
دفیبریلاتور دستگاهی است که شوک الکتریکی با انرژی بالایی را به قلب کسی که دچار ایست قلبی شده است، می دهد.
این شوک انرژی بالا، دفیبریلاسیون نامیده می شود، و بخش مهمی از تلاش برای نجات جان فردی است که دچار ایست قلبی شده است.
AED ها چطور کار می کنند؟
AED یک وسیله قابل حمل با وزن سبک و باتری است که ریتم قلب را کنترل می کند و یک شوک الکتریکی را به قلب برای بازگرداندن ریتم طبیعی آن می فرستد. این دستگاه برای کمک به افرادی که دارای اختلال قلبی ناگهانی هستند استفاده می شود.
پد های چسبنده به همراه الکترود ها، به قفسه سینه بیمار متصل می شوند. الکترود، اطلاعات در مورد ریتم قلب فرد را به یک کامپیوتر در AED ارسال می کند. رایانه ریتم قلبی بیمار را تحلیل می کند تا ببیند شوک الکتریکی مورد نیاز است یا خیر. در صورت نیاز، الکترود، شوک را اعمال می کند.
لازم نیست که برای استفاده از یک دفیبریلاتور AED حتما آموزش دیده باشید. هر کسی می تواند از آن استفاده کند. دستورالعمل های واضحی در مورد نحوه ی کار با این دستگاه وجود دارد. در آنها چگونگی قرار دادن پد های دفیبریلاتور آموزش داده می شود و سپس ریتم قلبی توسط دستگاه ارزیابی شده و تنها در صورتی که نیاز باشد به شما آموزش می دهد تا شوک بدهید.
در یک نظرسنجی که اخیرا انجام شده است، سه چهارم مردم اظهار داشتند اگر فردی را که دچار ایست قلبی شده است ببینند، دچار شوک خواهند شد و برای انجام عملیات احیا، به اندازه کافی اعتماد به نفس نخواهند داشت. با آموزش بیشتر عملیات احیا (CPR) و آگاهی بیشتر در این زمینه، می توان این آمار را تغییر داد.
دستگاه شوک الکتریکی AED
شکل بالا یک AED درحال استفاده را نشان می دهد. تصویر یک تنظیم اولیه معمول با استفاده از یک AED نشان داده شده است. AED دارای دستورالعمل های گام به گام و دستورات صوتی است که یک ناظر آموزش ندیده را قادر می سازد که به درستی از دستگاه استفاده کند.
ICD ها چطور کار می کنند؟
ICD ها به صورت جراحی در قفسه سینه یا شکم قرار می گیرند و آریتمی های قلب را بررسی می کنند. آریتمی ها می توانند جریان خون را از قلب شما به سایر بدن متوقف کنند یا قلب شما را متوقف کنند. ICD یک شوک برای تصحیح این آریتمی ها ارسال می کند.
ICD همچنین می تواند فعالیت الکتریکی قلب و ریتم های قلب را ثبت کند. اطلاعات ثبت شده می تواند به پزشکتان کمک کند تا با دقت بهتری برنامه نویسی دستگاه شما را انجام دهد تا بتواند بهتر کار کند و ضربان های نامنظم را اصلاح کند. دستگاه شما به نحوی برنامه ریزی می شود که به نوع آریتمی که احتمالا دارید بتواند پاسخ دهد.